எல்லோரிடமும் மன்னிப்பு கோருகிறேன்!

புத்தாண்டு நாளுக்குப் பெரிய கவனம் கொடுப்பதில்லை. உட்கார்ந்து யோசிக்கவோ, கொண்டாடித் தீர்க்கவோ என்று நாட்களை ஒதுக்குவதும் இல்லை. ஆனால், பிறந்த நாள், திருமண நாள், புத்தாண்டு நாள் போன்ற தருணங்களைக் கொஞ்சம் யோசிக்க ஒதுக்குவது முக்கியம் என்று தோன்றுகிறது. ஒரே ஓட்டமாய் ஓடிக்கொண்டிருக்கும்போது நம்மைக் கொஞ்சம் திரும்பிப் பார்த்துக்கொள்ள இவையெல்லாமும் ஒரு வாய்ப்புதானே?

எங்கெல்லாம் குறை என்று கவனிக்க உட்காரும்போதுதான் சிக்கல் ஆரம்பிக்கிறது. ஏகப்பட்ட ஓட்டைகள். நம் முகத்தை நாமே அவலட்சணமாக உணர்வது அவலம். ஓட்டைகள் இருக்குமிடம் தெரியாமல் ஓடுவது தவறு என்றால், தெரிந்தும் திருத்திக்கொள்ளாமல் ஓடுவது அயோக்கியத்தனம்.

இப்போது சரிசெய்துகொள்ள ஆரம்பித்திருக்கிறேன். நிறைய. வீட்டில் ஆரம்பித்து அலுவலகம் வரையில். எல்லாவற்றையும் வெளியே சொல்லத் தேவையில்லை என்றாலும், அம்பலத்தில் செய்த தவறுகளுக்கு அம்பலத்திலேயேதானே பரிகாரமும் தேட வேண்டும்?

என்னுடைய வார்த்தைகள் - பேச்சு/எழுத்து இரண்டுமே - சில நேரங்களில் வெறுப்பை உமிழ்ந்திருப்பதை உணர்கிறேன். பொதுவாக, என் பக்கம் நியாயம் இல்லாமல் கோபிக்க மாட்டேன். ஆனால், வெறுப்பை எந்தக் கோபத்தைக் கொண்டும் நியாயப்படுத்தவே முடியாது; கூடாது.

ஒரு வாரத்துக்கு முன்புகூட மூத்த பத்திரிகையாளர் ஜவஹர் ஒரு தவறிலிருந்து காப்பாற்றினார். தமிழக கம்யூனிஸ்ட்டுகளின் தேர்தல் நிலைப்பாடு தொடர்பாக அவரிடம் பேசிக்கொண்டிருந்தபோது, “கம்யூனிஸ்ட்டுகள் மாற்றி மாற்றி பல்லக்குத் தூக்குவது சரிதானா?” என்று கேட்டுவிட்டேன். என் வாதங்களில் உள்ள நியாயங்களை ஆமோதித்த அவர், நான் பயன்படுத்திய அந்தக் கடுஞ்சொற்களை மட்டும் சிரித்துக்கொண்டே சுட்டிக்காட்டினார். “பல்லக்குத் தூக்குவது சரியா என்பதை, தூக்கிச் சுமப்பது சரியா என்றும் கேட்கலாம் இல்லையா?” என்றார். உடனே மாற்றிக்கொண்டேன்; அதன் பிறகு பேச்சு அதைக் கடந்து எங்கெங்கோ சென்று கலந்துவிட்டது என்றாலும், அவர் சுட்டிக்காட்டிய விஷயம் தீயை மிதித்துவிட்டு வந்ததுபோல இருந்தது. என்னுடைய ஆசிரியர் அசோகனும் அடிக்கடிச் சொல்வார், “எழுத்தில் கோபம் எல்லாம் அப்படியே இருக்கட்டும்; ஆனால், கடுஞ்சொல் வேண்டுமா?”

சரிதான். நம் பக்கம் உள்ள எல்லா நியாயங்களையும் நாசப்படுத்த கோபத்தில் நாம் வெளிப்படுத்தும் ஒரு வார்த்தை போதுமானதாக இருக்கிறதே? தவிர, யாரிடம் நாம் உரையாட வேண்டுமோ அவர்களைக் காயப்படுத்திப்படுத்திவிட்டு, அப்புறம் என்ன பேசி என்ன பலன்? அவர்கள் எதையும் காதில் வாங்கப்போவதில்லை. கோபமும் வெறுப்பும்தான் மிச்சம்!

நான் எழுதுவதன் நோக்கம் நிச்சயம் என் புஜபலத்தைக் காட்ட அல்ல; பசித்திருப்பவரைப் பற்றி எழுதினால், அவருக்கு எந்த வகையிலேனும் நம்மால் உணவுக் கிடைக்க உதவ முடியுமா என்பதே என் எழுத்தின் அடிப்படை நோக்கம். அதுதான் நோக்கம் என்றால், இங்கே கடுஞ்சொல்லுக்கு என்ன தேவை? கட்டுரைகளில்தான் என்றில்லை; ஃபேஸ்புக் பதிவுகளிலும்கூட இத்தவறைச் செய்திருக்கிறேன். சில நாட்கள் முன்புகூட. தேடினால் மின்னஞ்சல்களிலும் பேச்சிலும்கூட நிறையத் தவறுகள் கிடைக்கக் கூடும்.

நாம் சார்ந்திருப்பது எத்தனை சின்ன வட்டம்! இந்த உறவு வட்டத்தில் உள்ளவர்களிடம்கூடக் காயப்படுத்தாமல் பேச, எழுத முடியவில்லை என்றால், பேச/எழுத வருவதில் என்ன பிரயோஜனம்?

அடிப்படையில் நான் எவர் மீதும் பகை அல்லது வெறுப்பைச் சுமந்து அலைபவன் அல்ல. மேலும், எல்லாவற்றிலுமே நம் கண்ணுக்குத் தெரிவது மட்டுமே உண்மை இல்லை என்பதையும் உணர்ந்தே இருக்கிறேன். ஆனால், இந்தக் கோபமும் பொறுப்பற்ற அவசரத்தனமும் உறவுகளை எவ்வளவு நாசப்படுத்திவிட்டிருக்கிறது!

எல்லாவற்றுக்கும் சேர்த்து இன்று மன்னிப்பு கேட்டுக்கொள்கிறேன். இனி ஒருநாளும் என் பேச்சில்/எழுத்தில் அவசரத்தனத்துக்கும் வெறுப்புக்கும் இடம் இருக்காது.

என்னால் காயப்படுத்தப்பட்ட ஒவ்வொருவரும் என்னுடைய இந்தக் கோரிக்கையை அந்தரங்க மன்னிப்பாகக் கருத வேண்டுகிறேன்.

அன்புடன்,
சமஸ்.