தமிழர்கள் கற்க மறந்த பண்பு எது?

            
             தமிழர் அல்லாத நண்பர்களிடம் அடிக்கடி எதிர்கொள்ளும் ஒரு கேள்வி: "தமிழர்களின் குரல் முக்கியமான விஷயங்களில்கூட ஒரு சேர ஒலிப்பதில்லையே ஏன்?"
என்னையும்கூட நீண்ட காலமாக அரிக்கிற கேள்வி இது. தமிழர்களாகிய நாம் பெற்றிருக்கும் வளங்கள் - குறிப்பாக - அறிவுசார் வளங்கள், பல துறைகளில் நம்மவர்கள் நிகழ்த்தியிருக்கும் சாதனைகள் - பிரமிப்பானவை;  உலகின் எந்த ஓர் இனத்துக்கும் சவால்விடக் கூடியவை. எனினும், ஆங்கிலேயர்களைப்  போலவோ, ஐரோப்பியர்களைப் போலவோ ஏன் நம்மால் மகத்தான மாற்றங்களுக்கான பெரிய சாதனைகளை நிகழ்த்த முடியவில்லை? ஏன் சக்திமிக்க ஓரினமாக நாம் உருவெடுக்க முடியவில்லை?

கடந்த சில ஆண்டுகளாகவே இந்தக் கேள்வி  என்னை அழுத்துகிறது;  குறிப்பாக, ஈழப் போருக்குப் பின் இந்த அழுத்தம் மேலும் அதிகமாகி இருக்கிறது. நினைத்துப் பாருங்கள், இன்றைக்கு உலகின் மிகப் பெரிய தனி இனத்துவ சமூகம் ஈழத் தமிழினம். இதனால், அந்தச் சமூகம் அடைத்திருக்கும் அனுகூலம் என்ன? 

              நான் நினைக்கிறேன்:  தமிழர்களாகிய நாம், குறிப்பாக  கொஞ்சம் யோசிக்கக் கூடியவர்கள் ஒரு பொது வேலைத்திட்டத்தின் கீழ், ஒரு பொது நோக்கத்தின் கீழ் பணியாற்றும் பண்பையே இன்னும் கற்றுக்கொள்ளவில்லை. தமிழர்களில் பெரும்பான்மையினரிடத்தில் - அதாவது, அவர்கள் எவ்வளவு பெரிய மேதைகள், ஆளுமைகள்,  சாதனையாளர்களாக  இருந்தாலும் சரி -  இந்தப் பலகீனத்தை நான் பார்க்கிறேன். இன்னும் சொல்லப்போனால், இந்த விஷயத்தில் சாமானியர்களைக் காட்டிலும் கொஞ்சம் யோசிக்கத் தெரிந்தவர்களே மிக மோசமாக இருக்கிறார்கள்.  எத்தனை பேர் உணர்ந்திருக்கிறோம் என்று தெரியவில்லை.  ஒரு பொது நோக்கத்தின் கீழ், ஒரு பொது வேலைத்திட்டத்தின் கீழ் பணியாற்றத் தெரியவில்லை என்றால், உங்களால் வெற்றிகரமாக குடும்பம் நடத்தக்கூட முடியாது. தனிப்பட்ட வாழ்வில், குடும்ப வாழ்வில் இந்த விஷயத்தில் நாம் ஓரளவுக்குச் சமர்த்தர்களாக இருக்கிறோம். பொது வாழ்கையிலோ உருமாறிவிடுகிகிறோம். 

             ஒவ்வொன்றிலும் ஒவ்வொருவருக்கும் ஒவ்வொரு பார்வை இருக்கும். இந்தத் தனித்துவத்தையும் ஜனநாயகத்தையும் சகஜீவியாக நான் மதிக்கிறேன். அதேசமயம்,  ஒரு பொதுவான கருத்து - நமக்கு ஏற்புடையது - என்கிற பட்சத்தில், அந்தக் கருத்துக்கு ஆதரவளிப்பதே நம்முடைய பொதுவான கடமையும் புத்திசாலித்தனமும் ஆகும். ஆனால், நாம் அப்படி செய்வதே இல்லை. நாம் செய்ய நினைத்திருக்கும் அல்லது செய்ய மறந்துபோன ஒரு காரியம், நம்மில் ஒருவன் அதை சர்வ சாதாரணமாகச் செய்வான். நாமோ அவனுடைய காரியத்தைக் கெடுப்பதிலோ, அவனை அலட்சியப்படுத்துவதிலோ முழுக் கவனத்துடன் செயலாற்றுவோம். ஒவ்வொருவர் வாழ்விலும் கணக்கெடுத்துப் பாருங்கள்… எத்தனை பேருடைய காரியங்களைக் கெடுத்திருப்போம் என்று.

             இது மோசமான ஒரு சமூக வியாதி. நீ எவ்வளவு பெரிய ஆளாக வேண்டுமானாலும் இருந்துவிட்டுப் போ... நீ செய்வது எவ்வளவு முக்கியமான காரியமாக வேண்டுமானாலும் இருந்துவிட்டுப் போகட்டும்... நான் உன்னை அங்கீகரிக்க வேண்டுமானால் - என் எதிர்ப்பை நீ தவிர்க்க வேண்டுமானால் -  முதலில் நீ எனக்குப் பிடித்தமானவனாக இருக்க வேண்டும் என்பது எவ்வளவு கொடூரமான, சர்வாதிகாரமான மனோபாவம்? இப்படிப்பட்ட மனோபவத்தைக் கொண்ட ஒரு மனிதனையே சகித்துக்கொள்வதே சவால். துரதிருஷ்டவசமாக இங்கு ஒரு சமூகத்தின் இயல்பே அப்படி இருக்கிறது. நம்மால் உன்னதங்களைப் பற்றி எப்படிச் சிந்திக்க முடியும்?

2010